Θέμα τα κλειστά Πανεπιστήμια..
Κανείς δεν άκουγε κανένα, παράλληλοι μονόλογοι και στομφώδεις γενικεύσεις!
Οι φοιτητές πάλι, παρόλο των καλών λογικών επιχειρημάτων, φαινόντουσαν πλήρως συμβιβασμένοι σε ένα σύστημα που φτιάχνει δυστυχισμένους πολίτες, εκλιπαρώντας να βρεθεί μία μέση λύση.
Ο χειρότερος από όλους ήταν Αρβανιτόπουλος, ο οποίος αδυνατούσε να αφουγκραστεί το πρόβλημα από ανικανότητα και ιδεολογική μαλακία και όχι τόσο από έλλειψη θέλησης στο να φτιαχτεί ένα καλύτερο πανεπιστήμιο.
Με τεχνοκρατικούς όρους και αριθμολαγνεία δε φτιάχνεις ούτε σχολεία ούτε πανεπιστήμια!
Αλλά το ξανατονίζω, όχι από έλλειψη θέλησης αλλά από απλή ανικανότητα βαθιάς ουσιαστικής πολιτικής σκέψης...
Ένας πολιτικός όταν από ιδεολογία (η οποία χτίζεται μέσω της αντίληψης) γίνεται μόνο εφαρμοστής μέτρων και νόμων και ο οποίος δεν μπορεί να ακούσει μέσω της διαλεκτικής οδού, τις βαθύτερες ανάγκες ενός δυσαρεστημένου κόσμου, στην προκειμένη την πανεπιστημιακή κοινότητα, είναι επικίνδυνος για τη χώρα , πολύ επικίνδυνος (λόγω βλακείας) και δε νοείται να παραμείνει στην εξουσία, πρέπει ή να παραιτηθεί η να τον παραιτήσουμε.
Τέλος ο πολιτικός που στηρίζει την επιχειρηματολογία του σε απλουστεύσεις και γενικεύσεις
τύπου ΕΡΤ (π.χ το Πανεπιστήμιο είναι διεφθαρμένο και φαύλο) ή το εμείς έχουμε τα σωστά στοιχεία εσείς τα λάθος (είμαι οκ δεν είσαι οκ ) δείχνει έλλειψη πολύπλευρης καλλιέργειας και αφαιρετικής σκέψης, που είναι το ανώτερο επίπεδο νοητικής ικανότητας στο οποίο μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, σύμφωνα με τη θεωρία του Piaget.
Το τελικό συμπέρασμα που μπορώ να σκεφτώ για τους περισσότερους πολιτικούς που έχουμε στην εξουσία (όταν δεν είναι απατεώνες), είναι ότι, ενδεχομένως να θέλουν όντως να σώσουν τη χώρα, απλά δεν μπορούν λόγω ηλιθιότητας και πολιτικής ανεπάρκειας!
Κρίμα για την παιδεία και κρίμα τελικά για την Ελλάδα που αποφάσισε να έχει τέτοιους ελλιπείς ανθρώπους .
Το να είσαι πολιτικός θέλει κατά κύριο λόγο συναισθηματική νοημοσύνη, δηλαδή να είσαι σε επαφή με τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου , να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τον κοινωνικό σφυγμό πράττοντας ενορατικά και με ενσυναίσθηση και εν τέλη με μεγαλύτερη αυτογνωσία, που σημαίνει σοβαρή δουλειά με τον εαυτό.
Ψιλά γράμματα για χοντροκέφαλους πολιτικούς που δυστυχώς έπαψαν πια να είναι άνθρωποι.
Ο μπρακατσούλας
brakatsoulas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου